XXVIII

Rozdział 28

Olivia

Chłopcy byli na scenie, a my za nią. Nie przeszkadzało mi to, bo i tak świetnie bawiłam się z Viki. Cały zespół miał jakieś szalone pomysły, które co chwile któryś z nich realizował. Harry zmieniał słowa z piosenki, Niall próbował przeskoczyć przez Louisa, a Liam zabierał telefony fankom i nagrywał to, co działo się na scenie. Czas zleciał nam bardzo szybko i zanim się obejrzałyśmy była już 22. Koncert dobiegł końca, ale nikt jakoś nie chciał opuścić tego miejsca.

Wreszcie pięciu przyjaciół dołączyło do nas, a ja popędziłam w stronę blondaska, trzymając w ręku butelkę z napojem.

-Świetnie wam poszło.-powiedziałam, a on mnie objął.

-Musiało nam świetnie pójść.- oznajmił i uśmiechnął się. –Przecież nie możemy być gorsi od ciebie. No, ale w sumie i tak byłaś lepsza.

 -Ja? Lepsza?- Roześmiałam się.

 -Noo… Nie słyszałaś tych wszystkich pisków, gdy wyszłaś?

-Aha. Spoko. Ja i tak wiem swoje- powiedziałam i dałam mu soczystego buziaka prosto w dzióbek.

-A to za co?- Spytał zdziwiony.

-Bez okazji. Nie mogę już pocałować mojego chłopaka bez powodu?- Spytałam.

-Oczywiście, że możesz.- Odpowiedział mi szybko.- Oby więcej takich bez powodów.- Zaśmiał się.- Wiesz, bo nam wyszło, ale musimy się jeszcze postarać, żeby Viktorii i Harremu udało się być razem.

-Myślę, że to się niedługo stanie nawet i bez naszej pomocy.

-Masz rację. Rozmawiał dziś z nią rano przez telefon a jego mina i zachowanie- bezcenne.- Wybuchł śmiechem.

Do naszej rozmowy dołączył się Lou, który dokończył historię o na śmierć zakochanym loczusiu.

-A tak konkretnie, to gdzie oni teraz są?- spytałam i zaczęłam rozglądać się wokół. Moje spojrzenie zatrzymało się dopiero w pewnym momencie, a kąciki ust uniosły się. Puknęłam chłopaków w ramię i kazałam im szybko spojrzeć w to samo miejsce, od którego ja nie mogłam  oderwać wzroku. Teraz patrzeliśmy w trójkę na Harrego obejmującego Viki, a ona z zawieszonymi na jego szyi rękoma, odwzajemniała jego bardzo romantyczny pocałunek.

-Teraz widzisz?- spytałam Niallera.- poradzili sobie nawet bez nas.

-No, no. Choć Lou, trzeba im pogratulować.- Na te słowa usłyszałam tylko głośne uuuu…. i oklaski.

-Cicho! Uciszyłam ich. -Zawstydzą się i będą na was źli. Spokojnie, i tak nam wszystko później powiedzą.

Wiktoria

Harry obiecał mi niezapomniany dzień  i taki właśnie był. Cały czas byliśmy tak blisko siebie. Mówiliśmy sobie wszystko, a poza tym byliśmy na jednej randce, z której z resztą musieliśmy szybko wracać, z powodu Liama, ale dziś zbliżyliśmy się do siebie na tyle, że nigdy nie zapomnę tego dnia.

-Zdradzę ci pewien sekret, dobrze?- powiedział nadal mnie przytulając.

-Acha. Jaki to sekret?

-Wtedy, kiedy się poznaliśmy, od razu mi się spodobałaś.- powiedział czułym głosem.

-Jeśli to ta tajemnica, to ja też mam taką jedną.- zbliżyłam się do niego i szepnęłam mu prosto do ucha- Ty mi też

-Ha! Co ja tu widzę?!- przed nami stał Louis. Przyszedł tu niewiadomo skąd.- Nie, no stary, gratuluję nowej dziewczyny.

Strasznie się tym speszyłam. Spojrzałam na Harrego, który jak zauważyłam czuł się zupełnie, jak ja w tej chwili.  Jego policzki się zarumieniły i nerwowo przygryzywał dolną wargę. W pewnym momencie jego wzrok powędrował prosto na przyjaciela. Z jego miny mógł jedynie odczytać, to aby mu nie przeszkadzał. Za chwilę dołączyła do nas Olivia z Niallem.

-Lou chodź tu!- powiedziała.

-Nie, nie, zostań.-zatrzymałam go, a loczuś się na mnie spojrzał. –No co? Jest późno, jestem zmęczona, a wszyscy chodzicie w tą i powrotem, zamiast jechać do domu.

-No, to chodźmy śpiąca królewno.- Wszyscy się zaśmieli, po czym razem skierowaliśmy się ku wyjściu.

Na dworze było trochę tłoczno, bo wszyscy jeszcze nadal opuszczali widownię. Kiedy ktoś zauważył, że  zespół też właśnie wychodził, zaczęło się najgorsze. Piski, wrzaski i przepychanki. Całe szczęście, że niedaleko byli ochroniarze, bo te wszystkie dziewczyny tak bardzo się przepychały, że ja i Oli prawie co nie zostałyśmy odepchnięte gdzieś na bok. Chłopcy ze względu na nas nie rozdawali dużo autografów, więc w miarę szybko siedzieliśmy już w samochodzie. W czasie drogi do domu każdy z nas opowiadał o swoich wrażeniach, których doznał dzisiejszego wieczoru. Jedyną rzeczą o której nie było mowy, były szczegóły z mojej i Harrego rozmowy po koncercie. Rozmowy, bo o reszcie, jak sądzę każdy już wiedział. Jedynej osobie której to powiem, to Olivia, ale dopiero w domu. Wreszcie samochód stanął. Byliśmy na miejscu.

-Co jutro robicie?- spytała Olivia resztę.

-My? Jutro? Nooo, ten… -Nialler zaczął się zapowietrzać.- Co my jutro robimy?

-Jak to co? Jutro idziemy na… na ten, yyy… -Hazza próbował coś wymyśleć.- Jak to się nazywa? Ten, nooo…

-Wywiad!- wykrzyknął Niall.

-A nie możecie go przełożyć?- zrobiłam maślane oczka.

-Nie, bo to jest naprawdę, naprawdę ważny wywiad.- Podkreślił Liam.

-To szkoda bo jutro są moje…

-Na pewno nie będziemy mogli. To jest wywiad z samą Jennifer Lopez!

-Jennifer Lopez?- wszyscy spojrzeliśmy na Louisa.

-Tak. Właśnie tak nazywa się ta miła pani, która chce przeprowadzić z nami wywiad.- powiedział stanowczo Lou.

-A no tak. Skojarzyło mi się z tą piosenkarką- odpowiedział Harry z naciskiem na „tą piosenkarką”.

-No to trudno. Spotkamy się przy następnej okazji. –Powiedziała zasmucona.

Podeszłam do wszystkich po kolei i pożegnałam się przyjaznym uściskiem. Na koniec został Harry. Cmoknęłam go w lekko w policzek i uśmiechnęłam się. Po jego minie można było wyczytać, że myślał o czymś więcej, ale trochę wstydziłam się pocałować Harrego przy wszystkich. Olivia także uściskała każdego z kolei i razem wróciłyśmy do domu. O dziwo dziewczyn jeszcze nie było.

-Ale mi się spać chceee… Mogę iść pierwsza wziąć prysznic? –poprosiłam Olivię.

-Yhym i tak zawsze idę druga.- odpowiedziała mi i usiadła na sofę. Ja popędziłam szybko do sypialni po piżamę. Umycie się zajęło mi niecałe dziesięć minut. Nawet Oli się zdziwiła. Gdy wyszłam z łazienki udałam się prosto do naszego królestwa snów. Nie zajęło mi dużo czasu zanim usnęłam, bo nawet nie pamiętam kiedy moja przyjaciółka do mnie dołączyła.

Olivia

-Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam.- To były pierwsze słowa, które usłyszałam zaraz po moim przebudzeniu. Do pokoju weszła Viki niosąc tace z śniadaniem.- Wszystkiego naj, kochana!

-Dziękuję i dziękuję. Za życzenia i za jak sądzę zrobione dla mnie śniadanko.- wyciągnęłam ręce ku przyjaciółce i mocno ja uścisnęłam.- Na szczęście ty jesteś i pamiętasz o mnie.

-Nie przejmuj się. Oni są ciągle zajęci. Cały czas próbują powiększyć szanse na marzenia i musisz im to wybaczyć.- próbowała mnie pocieszyć.

-No, ale nawet Niall zapomniał?- zapytałam zawiedziona.- A wczoraj nawet nie dali mi dojść do słowa.

-Będzie dobrze. Przecież w dwójkę też potrafimy się świetnie bawić.

-Noooo…- Po tej sylabie zadzwonił mój telefon. Prędko wstałam i wzięłam go do ręki.

Połączenie z : mama

Nie zdążyłam nawet się przywitać bo od razu zaczęli śpiewać piosenkę urodzinową, tą samą co Viki kilka minut temu.

-Sto la, sto lat, niech żyje, żyje nam. Sto la, sto lat, niech żyje, żyje nam. Jeszcze raz, jeszcze raz, niech żyje, żyje nam… Niech, żyje, nam! Kto? Olivia!- zaśpiewała mi cała rodzinka.

-Ha ha! Tradycyjna piosenka musi być.- od razu poprawił mi się humor.

Ja zaczęłam rozmowę z rodzicami, a Viktoria wyszła, aby mi nie przeszkadzać.

-No a jak. – zaśmiała się- Przyszedł już list z prezentem?- spytałą mama

-Tak, i dziękuję. Wczoraj świetnie się bawiłyśmy z Viktorią.

Rozmawialiśmy jeszcze chwilkę i wmówiłam mojej młodszej siostrze, że nawet zdobyłam autograf Nialla Horana, bo jak zrozumiałam z rozmowy jest ona jego wielką fanką jak i całego zespołu. Widać, że to moja siostra…Dziewczyna ma gust do chłopaków.

Po zakończonej rozmowie poszłam do kuchni gdzie na krześle siedziała Viki i grzebała coś w swoim telefonie. Po cichutku przybliżyłam się do niej. Gdy byłam już schowana za krzesłem zaczęłam przyglądać się co ona tam robi. Niestety jej bujne, długie włosy nie pozwoliły mi odczytać wiadomości. Zauważyłam tylko, że sms był do Harrego.

-Buuu!- Krzyknęłam jej do ucho, a ona wstrząsnęła się i szybko zakończyła poprzednią czynność.

-Co ty chcesz żebym ja zawału dostała?!- wykrzyknęła z udawaną złością.

-No! Skąd wiedziałaś?!- zaśmiałam się i usiadłam na krześle obok.

- To co dzisiaj robimy? - Zapytała Viktoria.

- A która jest godzina? - Odpowiedziałam pytaniem. Przeciągnęłam się ziewając przy tym niemiłosiernie.

- 11:00. - Viki uśmiechnęła się do mnie. - Może jakieś zakupy? - Poruszyła zabawnie brwiami i lekko szturchnęła mnie łokciem w bok. Westchnęłam głośno. Nie bardzo cieszyła mnie myśl, że przez co najmniej 4 godziny będę zmuszona chodzić po sklepach. Chociaż z drugiej strony nie warto przesiadywać całymi dniami przed telewizorem, bo nie codziennie ma się osiemnastkę. Niall i reszta chłopaków mieli cały dzień zawalony tym wywiadem z Jennifer Lopez.

Dziwne, Harry miał racje – dokładnie jak ta piosenkarka…

Więc dlaczego my nie miałybyśmy się trochę nie rozerwać.

- Okej. - Wstałam z miejsca i posłałam przyjaciółce szczery uśmiech.

- Super! - Pisnęła i przytuliła mnie do siebie. 

Przyjaciółka od razu wpadła do łazienki. Po drodze jednak zabrała ze sobą jakieś ciuchy i zamknęła się w toalecie. Eh, za krótko to nie potrwa... Westchnęłam i udałam się do sypialni z nadzieją odnalezienia jakiś ciuchów na wyjście. Otworzyłam wielką szafę i usiadłam na łóżku.

- W co ja mam się ubrać? - Zapytałam samą siebie i podparłam brodę na rękach. Po chwili odwróciłam się i ujrzałam moją przyjaciółkę. Była ubrana w to, a włosy miała ciasno spięte w kucyka.

-Jak tam? Gotowa?- zapytałam przyjaciółkę.

-Tak, ale ty jeszcze nie.- odpowiedziała i zaczęła mnie pośpieszać.

Gdy wreszcie wyszła, swój wzrok znów zawiesiłam na szafie. Tyle rzeczy, a nie ma się w co ubrać.

Po kilku minutach gapienia się w mebel zdecydowałam się na to.

Wzięłam szybki prysznic, a włosy zostawiłam rozpuszczona na ramionach. Weszłam do salonu gdzie na kanapie wygodnie siedziała Viktoria.

- Możemy już iść? - Zapytałam chowając do torebki portfel i komórkę. Blondynka uśmiechnęła się w moją stronę i kiwnęła głową. Wstała z miejsca i ruszyłyśmy ku wyjściu. Miałyśmy w planie iść do centrum miasta i tam poszukać jakieś nowe ciuszki. Dojście do niego zajęło nam jakieś 25 minut. Rozmawiałyśmy na różne tematy. Chłopaki, ubrania, gwiazdy, ubrania... I tak w kółko. Przez następne 3 godziny chodziłyśmy po różnych sklepach. Większość z nich była koszmarnie droga i nie stać nas było na takiego typu wydatki, ale zawsze przecież można to obejrzeć.

-O Boże! Musisz to kupić!- wrzasnęła Viki, tak że wszyscy wokół nas, spojrzeli się prosto w naszą stronę.

-Ale… No nie wiem. Gdzie ja to w ogóle ubiorę? Jak ci się tak podoba to kup dla siebie. –Była to bluzka, która według mnie była zbyt elegancka, a przecież ja takich rzeczy nie noszę.

-Zobaczysz. Będzie jeszcze okazja! A do tego tobie ten kolor będzie pasował do twojego koloru włosów.-Zachęcała mnie dalej.

-Nieee… zobacz ile to kosztuje! Kupię to i tylko będzie leżała w szafie…

-To nie kupuj. Dostaniesz ją ode mnie w prezencie.- uśmiechnęła się i zagoniła mnie prosto do przymierzalni.

Niechętnie tam poszłam i przymierzyłam ją.

-Ładnie?- spytałam niechętnie kiedy ją ubrałam.

-Idealnie. Wygląda tak, jakby była dla ciebie stworzona, a okazja będzie i to nie jedna żeby ją ubrać.- powiedziała pełna entuzjazmu i zasłoniła kotarę, abym się ubrała w swoje rzeczy.

Ze sklepu wyszłam trochę niezadowolona z zakupu, ale z resztą to nie ja płaciłam, więc tak jakbym nic nie straciła. Obeszłyśmy resztę sklepów, czyli wszystkie koło których przechodziłyśmy. Viktoria chyba chciała mi wynagrodzić to, że chłopcy nie przyszli dziś świętować z nami. Nie myślała dziś o sobie. Wszystko co zobaczyła i jej się spodobało kazała mi kupić, a gdy nie chciałam sama zapłaciła. Trochę mnie to krępowało, więc kiedy widziałam, że wyjmuje portfel, sama szybko zapłaciłam. Tak minął nam czas i w końcu musiałyśmy wracać do domu, co mnie bardzo ucieszyło. Kiedy weszłyśmy do środka było około godziny 15. Odpoczęłyśmy trochę i coś zjadłyśmy.

-No, a teraz będzie ta okazja, żeby ubrać twoją nową bluzkę.- powiedziała zadowolona.

-Jaka?

-No przecież masz urodziny, musisz jakoś wyglądać. Idź ją ubrać i sprawdź, jak będzie wyglądała w komplecie z ciemnymi spodniami.- i znów zaczęła mnie pchać prosto do pokoju.

Ubrałam ją i założyłam moje czarne rurki. Kiedy wyszłam aby się pokazać musiałam wydobyć z siebie ciche chrząknięcie, ponieważ ona znowu trzymała telefon w ręku, z którym nie rozstawała się od samego rana. W tedy otworzyły się wejściowe drzwi i do pomieszczenia weszły dwie zarozumiałe dziewczyny.

-Ooo co ja tu widzę!- Wykrzyknęła Ola

-Tak? A co?- Zapytałam ją, choć wiedziałam, że chodzi jej o mój strój.

-Szykuje się imprezka? Chłopcy tez będą?- spytała tym razem ta druga i rozmarzyła się.

-Nie, nie szykuje się żadna imprezka i nie chłopców nie będzie! Mają teraz wywiad.- sprostowała szybko Viki.

-Jaka szkoda… Zapomnieli o tobie?- lekko zaśmiała się Ola, ale Marta wysłała jej spojrzenie „Jak się nie zamkniesz, to cię zabiję”. Wtedy jej mina zbladła.

-Nie, nie zapomnieli. To ich praca i tyle.- powiedziałam, ale i tak lekko zmarkotniałam.

Viktoria wzięła mnie za rękę i zaczęła ciągnąć w stronę pokoju.

-Teraz czas na dodatki i makijaż.- zaczęła.

-Po co?- lekko zmarszczyłam czoło.

-No… Przecież musimy zobaczyć jak będziesz w tym wszystkim wyglądała.- uśmiechnęła się i już zachwalę siedziałam przed wielkim lustrem, a przyjaciółka zabrała się za nakładanie mi makijażu. Co chwilę Viktoria dostawała nowe smsy. Pewnie od Harrego.

-Gotowe.- westchnęła Viki. – Teraz dodatki.- znów się wyszczerzyła i zaczęła dopasowywać do mojego wystroju różne pierścionki, bransoletki, łańcuszki i kolczyki. Na koniec wyszukała z szafy jakieś buty.

-Te będą idealne.

-Skąd ty masz takie buty?- zdziwiłam się.

-Powiem ci pod jednym warunkiem. Zgodzisz się na urodzinową sesję zdjęciową.

-No zresztą, co mi szkodzi. No ale… Teraz?

-Yhy. To chodź na dwór.- Znów wzięła mnie za rękę i pociągnęła w stronę wyjścia.

-Jak to na dwór.- zapytałam w trakcie przechodzenia przez próg pokoju.

-Zwyczajnie. Tak żeby było ładne tło i w ogóleee- rozmarzyła się.    

Gdy Viki to powiedziała, zaczęłam zastanawiać się czy nie zjadła dziś może za dużo czekolady. Była jakaś szalona i cały czas się uśmiechała, no ale to pewnie spowodowane dzisiejszym świętem.

-Dobra jak chcesz.- powiedziałam.

-To idź pierwsza, ja skoczę po aparat. Znajdź jakieś fajne miejsce na fotki.- powiedziała i zniknęła gdzieś za drzwiami.

Nadusiłam na klamkę i otworzyłam drzwi. Ku mojemu zdziwieniu stał przed nimi Niall. Rozglądał się na różne strony. Po kilku sekundach dopiero skojarzył, że drzwi są otwarte i ktoś w nim stoi. Gdy mnie zobaczył wyszczerzył oczy i rozszerzył buzię.

-Niall? Co ty tu robisz? A wywiad?

-Olivia! Wszystkiego najlepszego! Dużo zdrowia, szczęścia, pomyślności, fajnego chłopaka i tak dalej i tak dalej.

-A wywiad.- Nadal nie mogłam uwierzyć, że on jednak o mnie nie zapomniał, ale i tak pozostawałam przy swoim.

-Jaki wywiad?- Zdziwił się, ale szybko dodał.- Aaaaa, ten co wczoraj wymyśliłem? Dobra teraz beż żadnych pytań. Zabieram was na super imprezę.

-Jaką impr…- Nie zdążyłam dokończyć, bo Niall zasłonił mi usta pocałunkiem.

-Mówiłem bez pytań.- po tych słowach dołączyła do nas Viki z lekkim makijażem na twarzy.

Już chcieliśmy wychodzić, gdy doszły nas jakieś krzyki z domu.

-Zaczekajcie! Jeszcze my!- To była chyba Marta, która właśnie przybiegła do nas, razem z Olką. Cicho westchnęłam, ale złapałam Nialla za rękę i w piątkę weszliśmy do samochodu. Nie jechaliśmy w ciszy, bo dziewczyny cały czas coś nadawały. Oczywiście do Nialla. On niechętnie im odpowiadał. Po kilkunastominutowej męczarni dojechaliśmy pod jakiś klub. Już w samochodzie słychać było głośną muzykę. Weszliśmy do środka, gdzie byli już chłopcy i Anie. Kiedy mnie zobaczyli wszyscy naraz zaczęli śpiewać piosenkę którą słyszę dziś już trzeci raz, tylko teraz w wersji angielskiej.

Happy birthday to you

__________________________________

My tu o urodzinkach, a chłopcy na prawdę dzisiaj świętują. Dziś 2 rocznica założenia zespołu :)