XXVI

Rozdział 26

Olivia

Dzisiaj na początku próba chłopakom w ogóle nie wychodziła. Najpierw ta tancerka  skręciła kostkę, a potem Liam wyszedł. Tak po prostu poszedł sobie i już. Za to Wiki i mi bardzo dobrze wychodziła rozmowa z Elenor i jeszcze przed chwilą z Danielle. W pewnym momencie do sali wszedł Liam z Harrym. Był zdenerwowany i nie krył tego.

-Chodźcie, bo nigdy nie skończymy-burknął Liam i wszedł na scenę.

Chłopacy zrobili to samo. Za chwilę wszyscy byli na swoich miejscach, ale brakowało jednej osoby- dziewczyny, która miała tańczyć w pierwszym rzędzie.

-Brakuje tancerki- Zauważył Lou.

-Dajcie spokuj! Mówiłem, że Danielle nie zatańczy!- Wykrzyknął Liam i dał znak, alby zaczęli grać.

Piosenka się rozpoczęła i można było usłyszeć pierwsze słowa:

You're insecure

Don't know what for

-Stop! Tak nie może być!- Wykrzyknął ktoś- nie widzicie, że brakuje tancerki i przez to wszystko źle wygląda?!- To była Marta.

-Uwierz mi, zauważyliśmy.- oznajmił zrezygnowany Zayn.

-Tak, co zauważyłeś? – Wściekły Liam podszedł do niego i złapał go za koszulkę. – Danielle?

-Przepraszam.- Wykrztusił z siebie chłopak.

-Chłopaki, koniec tego. W zespole nie może być kłótni.-Powiedział facet, który nadzorował całą próbę.

-A co do tej tancerki…-Ciągnęła Marta.- Może któraś z nas mogłaby ją zastąpić? Może ja?- Ostatniego zdania nikt nie usłyszał, bo zaczęły się rozmowy na ten temat.

-Wiecie, że to dobry pomysł?- Powiedział Niall.

-Na mnie nie patrzcie. Ja nie będę tańczyć przy tysiącach waszych fanek- Viktoria podniosła ręce i cofnęła się krok do tyłu.- Ale Olivia może zatańczyć. Wiecie jak ona się rusza?

-J-j-ja? Ja nigdy w życiu tego nie zrobię! – zaprzeczyłam.

-Ale ona umie tańczyć. -Namawiała dalej Viki.- uczyła się jakieś dwa lata.

Cały zespół dostał wielkie banany na twarzy i chórem zaczęli mnie prosić abym zatańczyła.

-Te lekcje były dawno i już wszystko zapomniałam.- Podkreśliłam, ale oni jednak dalej nie ustępowali.- To już jutro a ja nie znam kroków- dodałam.

-Jak to nie znasz?- zdziwiła się Viki- Przecież w domu…- spojrzałam na nią piorunującym wzrokiem i zaczerwieniłam się. Następnie zobaczyłam minę Marty. Wręcz kipiała ze złości, że to mnie proszą o to, a nie ją.

-Wiecie co? Zatańczę wam. To i tak tylko do tej jednej piosenki, a na mnie nikt nie zwróci uwagi.

Chłopcy prawie skakali ze szczęścia, a najbardziej zadowolony był Niall.

-Dziękuję ci. Jesteś cudowna – Wyszeptał mi na ucho i pocałował w policzek.

Weszliśmy na scenę, a tam każdy już znał swoja rolę. Nawet mi wyszło rewelacyjnie. Świetnie się bawiłam, ale kiedy ta sama melodia była powtarzana piąty raz byłam już dość zmęczona. Wreszcie ten sam facet który na początku próby rozdzielił kłócących się Zayna i Liama, teraz ogłosił zdanie które ucieszyło mnie jak nigdy, a mianowicie „koniec próby”. Odetchnęłam z ulgą, a po chwili zaczęłam wypatrywać wzrokiem Liama. Chciałam zapytać się o co poszło mu z Zaynem. Niestety nigdzie nie mogłam go znaleźć. Podeszłam do Louisa.

-Nie wiesz może gdzie Liam?

-Zaraz po próbie pojechał do domu, a co?

-Nie, nieważne… - odeszłam kawałek na bok i poczułam, że ktoś obiją mnie od tyłu w pasie. Zwinnym ruchem obróciłam się i ujrzałam Nialla.

-Dasz się może zaprosić na obiad? – uśmiechnął się, co ja mu odwzajemniłam i pokiwałam głową.

-A gdzie reszta?- zaczęłam rozglądać się po całej sali, ale nikogo już nie było.

-Louis poszedł z Elenor na spacer, Harry z Viktorią też gdzieś razem wyszli, a Zayn jak zwykle gdzieś zginął…

-A nasze „ukochane przyjaciółeczki”?

-Ymmm, jak weszłaś na scenę gdzieś się ulotniły i od tego czasu ich nie widziałem. Może pojechały do domu.

-Raczej nie. To ja mam klucz. Trudno. Poczekają sobie biedaczki. –Wyszczerzyłam się i trzymając się za ręce ruszyliśmy w stronę wyjścia. W czasie drogi cały czas o czymś rozmawialiśmy. Nie było chwili ciszy. Mamy naprawdę bardzo dużo wspólnego. Wreszcie dojechaliśmy. Nialler pierwszy wysiadł, okrążył samochód i pomógł mi wyjść z auta. Gdy staliśmy przed wejściem do restauracji zrobił podobnie. Otworzył drzwi i podał mi rękę.

-Panie przodem.-powiedział, na co ja zaczerwieniłam się i spuściłam wzrok. Wreszcie usiedliśmy i złożyliśmy zamówienie. Bardzo zdziwiło mnie jego zamówienie ponieważ wcale nie składało się z wielu rzeczy i talerzy. To był zwyczajny obiad w miłym towarzystwie.

-Co się stało, Niall?- Spytałam wreszcie

-Jak to co?

-Taka miła odmiana?

-Chcę ci jakoś podziękować, że zgodziłaś się jutro zatańczyć-spojrzał mi prosto w oczy.- a więc dziękuję.

Ja też spojrzałam w jego przepiękne niebieskie oczy i nagle poczułam jak złapał mnie za rękę. Na chwilę nastała całkowita cisza. W pewnym momencie wstał z miejsca i ukląkł przede mną na jednym kolanie.

-Znam cię trzy tygodnie-zaczął- ale wtedy, kiedy cię przewróciłem poczułem, że ty nie jesteś zwykłą dziewczyną. Masz w sobie coś wyjątkowego, co odróżnia cię od reszty dziewczyn. Z każdym spotkaniem czułem to coraz bardziej. Nie mogłem zasnąć, bo gdy tylko lekko przymknąłem powieki, widziałem ciebie. Teraz wiem co to jest. To jest miłość. –

Słuchałam go uważnie i myślałam, do czego on dąży. Byłam trochę skrępowana, ponieważ wszyscy goście patrzeli się prosto na nas.

-I chcę się ciebie spytać – z bluzy wyciągnął małe, niebieskie pudełeczko.- Czy zostaniesz oficjalnie moją dziewczyną?- Otworzył  je i wtedy zobaczyłam jego zawartość. To były dwa przepiękne łańcuszki w kształcie serca.

-Jeszcze pytasz? Oczywiście, że tak!- wykrzyknęłam i przytuliłam go, a wszyscy obserwatorzy zaczęli klaskać.

Blondasek wziął jeden z nich i zawiesił mi na szyi, a potem ja wzięłam drugi i zrobiłam to samo. Kiedy to zrobiłam czas zatrzymał się w chwili przepięknego  pocałunku.

Viktoria

Od razu, po próbie Harry zabrał mnie na spacer. Z początku nie odzywaliśmy się do siebie, ale po chwili zaczęło mi to przeszkadzać, więc rozpoczęłam rozmowę.

-Co z Liamem? Cały czas był zdenerwowany?

-Nie wiem dokładnie, ale rozmawiał z Danielle i chyba się z nią pokłócił.- Wyjaśnił mi- ostatnio nie jest między nimi za dobrze. Ale to jest nieważne. – Chłopach chciał zmienić temat. –Zaczekaj tu. Zamknij oczy, bo nie będzie niespodzianki.

Odwróciłam się i posłusznie zamknęłam oczy.

-Nie podglądaj- słyszałam z daleka.

Nie wiedziałam o co mu chodzi i strasznie się niecierpliwiłam. W pewnym momencie usłyszałam długo oczekiwane słowa ,,możesz się odwrócić”. Kiedy się odwróciłam zaniemówiłam z wrażenia. Harry trzymał w rękach około pięćdziesięciu balonów.

-Nie wiem jak ty, ale ja zawsze marzyłem, żeby mieć tyle balonów w ręku naraz.

-Skąd ty… Ej daj mi kilka, bo odlecisz mi.- powiedziałam z udawaną troską i roześmialiśmy się oboje.- A co mamy z nimi zrobić?

-Weź wszystkie. Są dla ciebie- powiedział i wręczył mi je do ręki.

Nie miałam co z nimi zrobić, jak pewnie każdy w takim momencie, dlatego postanowiliśmy je rozdać wszystkim, kogo spotkamy po drodze.  Dwa daliśmy nawet Louisowi i Elenor, których spotkaliśmy po drodze. Lou koniecznie chciał czerwonego przez co musiałam szukać sznureczka z jego wymarzonym balonikiem z pośród pięćdziesięciu innych. Kiedy po kilkuminutowej męczarni znalazłam go, on wypuścił go w powietrze żegnając słowami ,, Do zobaczenia baloniku! Daruje ci wolność!”

Myślałam, że zaraz go zabiję.

-Coś ty zro…- Nie dokończyłam, bo bezczelnie mi przerwał.

-To my może już pójdziemy. – wyszczerzył się i razem z Elenor uciekli.

-Nie daruję ci tego Tomlinson! –krzyknęłam do niego, a ten nawet nie odwracając się pokiwał do mnie. – Wiem gdzie mieszkasz!

Po kilku minutach skończyły nam się balony. Usiedliśmy na ławce i odetchnęliśmy z ulgą. Siedzieliśmy tak jakieś dziesięć minut i cały czas o czymś rozmawialiśmy i śmialiśmy się. W pewnym momencie podeszła do nas jakaś dziewczyna. Miała tak na oko siedemnaście, osiemnaście lat, była nawet ładna, brunetka. Z każdym krokiem coraz bardziej piszczała. W końcu stanęła obok naszej ławki.

-Ha-Harry Styles! Aaaaaa! Mogę autograf?!- coraz bardziej piszczała, a mnie powoli zaczynało to denerwować. Harry spojrzał się na mnie proszącą minką, na co delikatnie się do niego uśmiechnęłam.

-Jasne. Jak masz na imię?- spytał dziewczynę.

-E-Emily.

Emily wyciągnęła jakąś kartkę i długopis, a Hazza napisał na papierze jakiś tekst. Dziewczyna odeszła, a po chwili zaczęło się gromadzić tu coraz więcej takich. Wszystkie były w podobnym wieku co tamta i wszystkie prosiły o to samo co ona.

-Harry, teraz mi napisz.

-Teraz ja chce!  - przekrzykiwała jedna drugą.

-Aj, idź już sobie! Ty już się długo nasiedziałaś przy Harrym! Teraz moja kolej. – Odezwała się jedna z nich do mnie i wypchnęła mnie z ławki tak, że o mało nie upadłam na ziemie. Potem zaczęło robić się tam coraz tłoczniej, a ja aby im nie przeszkadzać odeszłam na bok. Kolejka do mojego loczusia zamiast maleć coraz bardziej rosła, a ja czułam się tam coraz bardziej zbędna. Chwilami nawet chciałam już iść, ale nie chciałam odejść bez słowa. W pewnym momencie usłyszałam Harrego.

-A dla pani też autografik?- spytał.

-Nie trzeba, ale bardzo chętnie chciałabym już stąd iść.

-Co się stało? Chyba nie jesteś zła o te dziewczyny?

-Noo… Może odrobinkę- uśmiechnęłam się i złapałam go za rękę.

Dzień upłynął nam bardzo miło i niestety bardzo szybko. Pod wieczór chłopak odprowadził mnie do domu. Weszłam do środka i od razu spostrzegłam Olivię, która oglądała telewizję. Weszłam po cichu do salonu i stanęłam za nią.

-Co tam leniuchu?- krzyknęłam jej prosto do ucha. Ona podskoczyła na kanapie i spojrzała na mnie przestraszona.

-Wcale że nie jestem leniuchem. Dopiero co wróciłam do domu.-wyjaśniła

-Tak? A to gdzie się włuczysz?- Spytałam z udawanymi podejrzeniami.

Olivia opowiedziała mi o obiedzie z Niallem, a potem ja o swoim dniu z Hazzą. W pewnym momencie zadzwonił ktoś do drzwi. Wstałam i poszłam otworzyć. Okazało się, że był to listonosz i miał list dla Olivi. Zaciekawiona tym, co jest w środki szybko otworzyła kopertę. W środku znajdowała się kartka z jakimś tekstem.

Wszystkiego najlepszego córeczko! W końcu twoje osiemnaste urodziny, a ciebie nie ma w domu. Wiem jak bardzo na to czekałaś i jak cieszysz się z ich powodu. Wszyscy za tobą tęsknimy i pozdrawiamy. Mama i tata.

Kiedy Oli chciała włożyć list z powrotem do koperty zauważyła, że jest tam coś jeszcze. 100 funtów i coś, czego nikt by się nigdy nie spodziewał. Dwa bilety na jutrzejszy koncert  One Direction.

-Ha ha dostałaś właśnie bilety na koncert własnego chłopaka w prezencie urodzinowym od rodzinki.- powiedziałam rozbawiona.