XXIV

Rozdział 24

Marta

Byłam właśnie na zakupach i szukałam moje ulubione czasopismo, gdy nagle zobaczyłam na stronie głównej artykuł o One Direction. Byłam strasznie wkurzona, bo nie dość, że Liam chyba zerwał z Danielle dla jakiejś zwyczajnej dziewczyny, Louis jest już zajęty – chodzi z Elenor, to jeszcze nie wiem jak to możliwe, ale ta głupia Olivia chodzi z moim kochanym Niallem! Nigdy jej nie lubiłam, ale by poznać mój ulubiony zespół będę zmuszona udawać jej koleżaneczkę. Wraz z moją najlepsza przyjaciółką – Olą wybłagałyśmy swoich rodziców, byśmy mogły wyjechać na wakacje do Anglii. Oczywiście prędzej poszłyśmy do domu Olivi i zapytaliśmy się jej rodziców na jakiej ulicy ona mieszka. Oni oczywiście myśleli, że jestem jej przyjaciółką i od razu wszystko nam powiedzieli.

Gdy wreszcie nasi rodzice się zgodzili, spakowałyśmy walizki i wsiadłyśmy do samolotu. Potem wystarczyło tylko  jechać na ulicę na której mieszka nasza ,,przyjaciółka”. Niestety kiedy byłyśmy pod jej domem drzwi były zamknięte, a w środku nikogo nie było. Czekałyśmy 10 minut, 20, i nic. Prawie po całej godzinie zobaczyłam jak nadchodzi z jakąś dziewczyną. Kiedy podeszły jeszcze bliżej spostrzegłam, że to ta idiotka Wiktoria.- Co ona tu robi? -Myślałam. -No tak! To oczywiste, że wzięła ją ze sobą!  Na szczęście dobrze poszło. Przywitałyśmy się i weszłyśmy do mieszkania. Teraz na razie tak szybko się nas nie pozbędą.

Viktoria

Gdy zobaczyłam je przed domem myślałam, że się przy nich nie opanuję i je wywalę. Już nie mogłam się powstrzymać, ale nie zrobiłam tego. Nie wiem jak Olivia może je tak łagodnie traktować. Ja nie wytrzymałam. No to był już szczyt wszystkiego – kazały nam wnieść swoje walizki! Nie odezwałam się ani słowem i jak najprędzej pobiegłam do pokoju. Myślałam, że zaraz zacznę krzyczeć na cały dom. Gdy je widzę wracają smutne wspomnienia. One były kiedyś moimi prawdziwymi i jedynymi przyjaciółkami, byłyśmy nierozłączne. Właśnie przez nie kłóciłam się zawsze z Oli.  W końcu zaczęły się problemy. Nawet nie wiedziałam dlaczego. Zostałam sama. Nikt się do mnie nie odzywał, a gdy się odezwał to tylko jednym słowem – jakimś przezwiskiem. O tym, że większość ludzi nas nienawidziło wszystkie trzy wiedziałyśmy bardzo dobrze. Nie obchodziło mnie to, bo miałam moje dwie wariatki. Do czasu. Na przerwach siedziałam sama, a na lekcjach siedział ktoś ze mną tylko gdy było jakieś zadanie w parach.

Na jednej z przerw jak zawsze siedziałam na ziemi, przy ścianie. Włączyłam muzykę i założyłam słuchawki. Nagle spostrzegłam, że ktoś dosiadł się koło mnie. Wtedy przekonałam się co to jest przyjaźń.

-Twoje przyjaciółeczki cie olały? – usłyszałam jeszcze wtedy nieznany mi zbyt dobrze głos Olivi.

-Aha – wymamrotałam

-Może to i dobrze.- Spojrzałam się na nią zaciekawiona tymi słowami, a ona się uśmiechnęła.-Nie pasujesz do nich. Nie zrozum mnie źle, ale to są tylko zwykłe dwie zołzy, a ty jak widzę taka nie jesteś.

-A z kąt to wiesz? Może właśnie taka jestem jak one?

-Nie, nie jesteś, bo jeśli byś była to bym teraz z tobą nie siedziała- uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie, a ja ten uśmiech odwzajemniłam.

Nasza rozmowa skończyła się dopiero w czasie kiedy dzwonek zadzwonił na lekcje i każda z nas poszła do swojej klasy. Nawet wtedy ciężko było się nam rozstać na 45 minut.

Od tamtego czasu pozbyłam się tego co niepotrzebne i zyskałam nową przyjaźń. Spędzałam coraz więcej czasu z Olivią i dzięki temu moja klasa mnie zaakceptowała

Wszystkie kłopoty odeszły wraz z tymi dwiema, a teraz mam przeczucia, że przyciągnęły je razem ze sobą z powrotem. Leżałam na łóżku bliska płaczu.

-Vikuś… otwórz drzwi.- Oliwia podeszła do drzwi i pukała.

-A co wyniosły się już?

-Nie, ale jak mi otworzysz to coś wymyślimy- oznajmiła

-Co wymyślimy? Co mam wyrzucić żeby zmieściły się ich ciuchy do szafy? Aha i jeszcze może od dziś śpimy na ziemi żeby księżniczką było wygodnie?- odburknęłam

-Słuchaj, mnie to też się nie podoba, ale się nie zamknęłam w pokoju.- W głosie Olivi było słychać już lekkie zdenerwowanie.

Nie chciałam się z nią kłócić dlatego z wielką niechęcią podeszłam do drzwi i odkluczyłam je. Oli weszła do pokoju i uśmiechnęła się szyderczo.

-Co się tak szczerzysz?- spytałam zniesmaczona.

-Pewnie ich nie wyrzucimy, dlatego zrobimy wszystko, żeby one same się wyprowadziły.

W pewnym momencie do pokoju weszła Ola.

-Dziewczyny, gdzie możemy włożyć nasze ciuchy, bo się tu jeszcze trochę gubię…

Spojrzałam na Olivię  a na jej twarzy widniał plan, który zaraz ma zamiar wykonać.

-No bo wiecie, nie spodziewałyśmy się gości… No, ale to nic możecie zostawić swoje ciuszki w walizkach. Chyba nie będziecie złe? – uśmiechnęła się w moją stronę, a ja cicho zachichotałam pod nosem.

- Nie, nie będziemy złe, prawda Marto? – na te słowa blond włosa pokiwała głową. – A gdzie możemy zostawić walizki?

-Wiesz, w pokoju jest trochę mało miejsca, ale na korytarzu będzie akurat. Oliwia uśmiechnęła się do dziewczyny, a tamta wyszła.

-Co na obiadek? Nie ukrywam, że jestem strasznie głodna.- Teraz w drzwiach pojawiła się kolejna z dziewczyn.

-A co byś chciała?- Spytałam.

-Spaghetti może być. – Powiedziała, zarzuciła włosami i chciała już wychodzić, gdy nagle złapałam ją za ramię.

-To idź kupić makaron, bo nie ma. Sklep jest dwie minuty drogi z tond.

- Ohh, możesz iść ty, albo Olivia? Jestem taka zmęczona tą podróżą… - ziewnęła i zaraz dodała – wiesz jednak wystarczy mi kanapka. Zrobisz i przyniesiesz mi ją? – zacisnęłam ręce w pięść, a ona położyła się na nasze łóżko.

- Wiesz kochana, ty tu nie śpisz. – machnęłam ręką, by wstała.

- A jest jakiś drugi pokój? – wstała i stanęła obok mnie.

- Jest jeszcze salon. Dam wam dwa materace i koce. Na razie jeśli chcesz połóż się na kanapie. – wymusiłam uśmiech i lekko popchnęłam ją do wyjścia z pokoju. – Acha, to ja idę przygotować wam nocleg, a ty możesz iść zrobić sobie kanapkę.  Wiesz gdzie jest lodówka?

- Jasne – odwzajemniła mój uśmiech i udała się w stronę kuchni.

Wyszczerzyłam się zwycięsko sama do siebie i rzuciłam się na łóżko. Po chwili do pokoju wpadła Olivia z podobnym wyrazem twarzy do mojego.

- Coś ty jej zrobiła? Ona SAMA robi sobie kanapkę!- powiedziała ze zdziwieniem- Łał… Widzisz, mówiłam, że sobie poradzimy.

- Zapomniałam, miałam naszykować im legowisko.

- Acha, a gdzie niby? – zapytała lekko zdziwiona Oli na co ja mrugnęłam do niej oczkiem.

- Zobaczysz. – Po tych słowach niechętnie wstałam z łóżka i poszłam po materace, a później po koce, które rozłożyłam w salonie.

- My mamy tu spać?! – oburzyła się Ola, na co dostała lekkiego kuksańca od blondynki, a ja cichutko się zaśmiałam.

- Dziękuję ci, jest świetnie. – sprostowała Marta.   

Olivia

Mój plan zaczął się sprawdzać. Widzę, że dziewczyny są już trochę zdenerwowane, ale to nic w porównaniu do tego co mam przygotowane na jutro rano. Jeśli tak dobrze pójdzie za kilka dni się stąd wyniosą. -  uśmiechnęłam się w duchu i wyszłam z pokoju. Wyszłam na korytarz i szybko wróciłam do sypialni, gdyż usłyszałam, że ktoś do mnie dzwoni. Wzięłam telefon do ręki i zanim odebrałam sprawdziłam kto to.

Połączenie z : Mama

- Halo? – Nawet gdy wiem kto to, odbieram słowem halo. Tak już mam.

-  Kochanie, co u ciebie? Co tam już widziałaś?- Zapytała z troską w głosie.

-No wiesz, big Bena, London eye i takie tam…

-Na pewno dużo atrakcji, bo już powyżej tygodnia cię nie słyszałam. Ile ty już tam jesteś? Pół roku?- mówiła w żarcie.

-Nie, aż tyle jeszcze nie- zaśmiałam się. – dwa tygodnie.

-A koleżanki już dojechały? A jak nie, to udawaj zaskoczenie.

-Już dojechały… A ty skąd wiesz, że miały do mnie przyjechać? – powiedziałam ze złością w głosie i zmarszczyłam czoło.

-Były u nas w domu i pytały się na jakiej ulicy mieszkasz, więc im powiedziałam. Nie cieszysz się?

-Wiesz mamo… Nie, nie cieszę się! To nie są moje koleżanki, tylko największe wariatki z mojej klasy. Nienawidzę ich! – krzyknęłam w słuchawkę telefonu – Mówiły chociaż po co, chcą mnie odwiedzić?

-Nie, nie mówiły. Przepraszam cię. Skąd miałam wiedzieć, że ich nie lubisz. Chciałam żebyś się ucieszyła. – po głosie mamy, słychać było, że posmutniała.

-Dobrze, nie musisz przepraszać, no ale teraz ich od tak nie wyrzucę, więc wymyśliłam plan, który już tak trochę zadziałał. – zaśmiałam się.

-Cieszę się, a u ciebie wszystko w porządku?

- Tak, wszystko dobrze.

Rozmawiałyśmy ze sobą jeszcze z jakieś 20 minut.

Rozłączyłam się i dopiero wtedy spostrzegłam się, że leżę na łóżku. Reszta dnia, oprócz małej sprzeczki z Olą, upłynęła dość szybko i spokojnie na oglądaniu beznadziejnych filmów.

__________________________________________________________________

Według mnie rozdział trochę przynudzający, no ale w końcu jest. Dziękuję wam za wszystkie komentarze i za to, że jesteście.

Uuuuu, czyż on nie jest słodki? <3