XXXVI

Rozdział 36

Olivia

Po  locie samolotem byliśmy już w Polsce. W domu. To była najgorsza podróż w moim życiu. W prawdzie dziś mieliśmy lecieć samolotem, ale całkiem w inne miejsce i w całkiem innym towarzystwie. Wszystko zapowiadało się tak pięknie. Nie tylko dzień, ale i całe wakacje. A teraz? Bumm i nic nie ma.

Na lotnisku czekała na nas moja mama i siostra. Ona nie ma prawa jazdy dlatego Viki rodzice też już tam byli, przez co jej humor jeszcze się pogorszył. Ona nadal miała do nich żal, że ciągle się kłócili. Z wielkim grymasem podeszłam do mojej rodzicielki. Na jej twarzy nie było ani trochę złości. Było tylko zmartwienie. Co ta jej córka robiła przez ten miesiąc z dala od niej? Pewnie tata wszystko jej już powiedział. Oczywiście wszyscy teraz znają jego wersje. Że zamiast wracać na noc do domu byłam u jakichś chłopaków w domu. Czemu akurat dziś musiał przyjechać i zniszczyć nasze wszystkie plany?

-Kochanie! Martwiłam się o ciebie.- powiedziała ze łzami w oczach.- Dobrze cię widzieć.

-Mi ciebie też, ale chciałabym teraz  być w Anglii.

-Tak ci się tam podobało? No, właśnie. Jak tam inny świat? Byłaś na placu Piccadilly? Widziałaś Big Bena?- wypytywała.

-A byłaś na tej karuzeli?- dodała moja młodsza siostra Agnieszka. Razem z mamą nie dały dojść mi do słowa, a te wszystkie miejsca przypominały mi Nialla.

-Tak. Widziałam to wszystko i było wspaniałe, ale musiałam już wracać, ponieważ ktoś wymyślił jakieś niepotrzebne historie!- wreszcie doszłam do głosu.- Mamo, z tym chłopakiem nie było tak jak tata mówił.- Nastała cisza. No, tak ona na pewno myśli, że spędziłam z nim noc, a im o nikim nie wspomniałam, kiedy dzwoniłam do nich.

-Chodźmy, już późno, a ty pewnie jesteś głodna.- zmieniła temat.

W szóstkę wcisnęliśmy się do samochodu i ruszyliśmy do domu. Podjechaliśmy pod nasz blok i pożegnaliśmy się z państwem Rogasz, którzy nas podwieźli. Biedna Viktoria. Ona jest w takiej samej sytuacji jak ja, tylko tyle, że ona przez miesiąc nawet się nie odezwała.

Weszliśmy do środka i zapaliłam światło na korytarzu. Zostawiłam tam walizki i poszłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku, a po chwili do środka weszła Aga.

-Hej, ostatnio jak dzwoniłaś, mówiłaś, że zdobyłaś autograf Nialla. Masz go? Na prawdę?- dosiadła się do mnie.

-A jeśli bym skłamała i bym go nie miała?

-Zniszczyłabyś marzenia szesnastolatki, która myślała o tym od tygodnia. To masz go czy nie?

-Nie.- już chciałam jej powiedzieć, kim był dla mnie Niall, zresztą nadal jest, ale ona rzuciła coś w stylu „Hmm, wiedziałam.” I wyszła z pokoju.

                           

                    * * * 2 tygodnie później * * *

Odkąd wróciłam do polski minęło już czternaście dni – dwa tygodnie bez Nialla i reszty chłopaków. Mój ojciec już wrócił z Anglii, ale telefonu nadal mi nie oddał. Powiedział, że lepiej będzie kupić mi nowy, niż oddać mi stary, bym od razu do niego zadzwoniła. No, a gdy ja zaczynam temat Nialla, nikt nie chce mnie słuchać. Tak więc nikt nie wie, że jest on moim chłopakiem, że poznałam całe One Direction, a mój tata swoim przyjazdem wszystko zniszczył. Wysłuchała mnie jedynie Agnieszka i teraz ona pomaga mi w każdej sytuacji, bym mogła skontaktować się z moim blondaskiem.

Moim? A może on już o mnie zapomniał? Przecież wtedy wyjechałam tak bez pożegnania i bez wszystkiego, a on nawet nie wie gdzie mnie szukać, przecież nie mówiłam mu na dokładnie na której ulicy mieszkam. Może znalazł sobie jakąś nową dziewczynę. Może stwierdził, że nie będzie na mnie czekać przez całe życie...

Rozpłakałam się na samą myśl o nim i o tym, że nie będziemy już razem. Podobnie przeżywa to Viktoria. Z tym, że ona musi jeszcze znosić kazania swoich rodziców o tym, że nie można wyjeżdżać tak bez uprzedzenia, że się o nią martwili i w ogóle. Biedaczka musi tego wszystkiego wysłuchiwać. Dlatego większość czasu spędza w moim domu. Razem jakoś dajemy radę. Dzisiaj postanowiłyśmy z Viktorią wybrać się do miasta na jakieś małe zakupy na poprawę humoru. Wyszłyśmy na zewnątrz i ruszyłyśmy do naszych ulubionych sklepów. W pewnym momencie zauważyłam trójkę dziewczyn w naszym wieku, które stały nad kolorowym plakatem.

-Na pewno zdobędę autograf One Direction!- piszczała jedna.

-Po co mi autograf. Ja zdobędę Nialla!- powiedziała druga.

-Nie mogę uwierzyć, że to już dziś! Cały tydzień czekałam!

Kiedy to usłyszałyśmy, a mówiły głośno spojrzałyśmy na siebie nawzajem i popędziłyśmy w stronę zawieszonej kartki.

One Direction 15.08.2012! 19.00

W naszym mieście koncert sławnego zespołu! Po raz pierwszy w Polsce!

Wstęp wolny. Zapraszamy!

-Myślisz o tym co ja?- spytała blondynka, znając odpowiedź

-Przyjechali tu dla nas!- wykrzyknęłam, a ludzie zgromadzeni wokół plakatu i przechodzący dziwnie się na mnie spojrzeli.

Moje życie znów nabrało kolorów. Teraz liczyło się tylko to, że kocha mnie i przygotował to wszystko dla mnie. Teraz jedynym problemem będzie dostać się do nich, ponieważ wokół nich będzie mnóstwo dziewczyn.

Do całkowitego rozpoczęcia mieliśmy trzy godziny, a więc bardzo mało czasu. Szybko popędziłyśmy do domu ja do siebie, a Viki do siebie i umówiłyśmy się u mnie za półtorej godziny.

Wyjęłam z szafy moją białą bokserkę, a na nią założyłam czerwony sweterek. Potem wybrałam moje niebieskie jeansy. Zanim się obejrzałam przede mną stała  moja przyjaciółka, która już była gotowa.

-Wyglądasz rewelacyjnie- pochwaliłam ją.

-Ty też, ale czegoś ci brakuje.- Zaczęła przeszukiwać moją biżuterię i po chwili wyjęła mój naszyjnik w kształcie zegarka i zawiesiła mi na szyi.- Teraz jest idealnie.

Viki także wyglądała bardzo dobrze. Różowa bluzka świetnie wyglądała z butami tego samego koloru i niebieskimi spodniami. Wszystko dopełniał naszyjnik z napisem „believe”. Teraz został do zrobienia lekki makijaż i można było wyjść.

-Mamo, wychodzimy.- zawołałam biorąc do ręki torebkę.

-A gdzie idziecie?- usłyszałam.

-Jest jakiś koncert.

-Dobrze, ale nie wracajcie późno

-Jasne.- odpowiedziałam i razem z Viki poszłyśmy w stronę, miejsca w którym odbywał się koncert. Nie mogłam doczekać się, kiedy znowu usłyszę ten cudowny głos. Na żywo. Ani się obejrzałam, a już byłyśmy na miejscu. Było tam już mnóstwo ludzi, w większości dziewczyny, więc nie za bardzo się tam wyróżniałyśmy, lecz i tak wierzyłam, że Niall mnie zauważy. Nie udało nam się dojść, całkowicie do sceny, ale byłyśmy dość blisko. Spojrzałam na zegarek – 18.55 Jeszcze pięć minut do rozpoczęcia. Jedyne co na razie było słychać to krzyki, piski i dużo więcej dziwnych okrzyków. W pewnym momencie na scenę weszli chłopcy.

Zaczęli oczywiście od What makes you beautiful a potem zaśpiewali inne swoje piosenki. Świetnie się bawiłam tak samo jak i Viktoria, ale nas obchodziło tylko to, co będzie potem. Całość zakończyli Everything about you.

-Słuchajcie, poszukujemy dwóch tancerek. Jedna musi być blondynką, druga brunetką. Zgłaszajcie się po zakończeniu.- ogłosił Harry. Potem wszyscy się pożegnali i wyszli.

-Słyszałaś?- powiedziałam

-Wiesz, myślę, że powinnyśmy się zgłosić- zażartowała.

-Jak chcesz. Myślę, że mamy małe szanse, żeby nas wybrali, ale jak chcesz…- odpowiedziałam jej żartem i poszłyśmy się ustawić w kolejkę, która już była niemała.

Niall

Ostatni raz widziałem Olivię dwa tygodnie temu. Przychodziłem pod jej dom w Londynie, ale się nie pojawiła. Od jej Ojca dowiedziałem się, że wróciła do Polski, a od niej dowiedziałem się gdzie mieszka. Niestety nie podała mi nigdy adresu, więc przede mną było niełatwe zadanie. Byłem załamany tak samo jak i Harry, który niedawno co odzyskał swoją dziewczynę. To on wpadł na pomysł, aby zrobić tam koncert. Kiedy byliśmy w rodzinnym mieście dziewczyn minął już tydzień rozłąki. Teraz trzeba było wszystko załatwić i nieco to rozgłosić. Tak, żeby one się dowiedziały. Odczekaliśmy tydzień, który trwał wieczność. 

Dziś był wielki dzień. Mogliśmy odzyskać nasze dziewczyny, ale przed tym musieliśmy obejrzeć dziwaczne tańce fanek, które chociaż nie potrafiły tańczyć, zgłosiły się, aby nas zobaczyć.

-Dziękuję, zostaw numer, to może oddzwonimy.- Mówiłem po raz setny.

-Jak chcesz, to możesz zadzwonić, nawet jeśli wybierzecie kogoś innego, albo jak będzie ktoś chciał pogadać, znaleźć sobie dziewczynę czy coś.- zaproponowała jakaś dziewczyna.

-Słyszeliście? Jak chcecie znaleźć sobie dziewczynę, to możecie zadzwonić.-Zaśmiałem się kiedy tamta wyszła.- Zayn ciebie to się tyczy.

- Kiedyś na Twitterze ktoś napisał tak: Zayn, u mnie jest 3 nad ranem i nie mogę spać, może zaprosiłbyś mnie do siebie?

-I co odpisałeś?- Zaśmiał się Louis.

-Że jest dziwna. No bo prawda.- wybuchliśmy śmiechem i wtedy otworzyły się drzwi. Do środka weszły te osoby, na które czekaliśmy.

Wszyscy wstaliśmy miejsc i pobiegliśmy w ich stronę. Cieszyłem się jak dziecko. Najpierw uściskaliśmy je wszyscy razem, a potem podszedłem i podniosłem do góry moją Olivię. Po chwili postawiłem z powrotem na ziemię, ale nadal nie wypuszczałem jej z objęć.

-Myślałem, że cię już nie zobaczę!- zacząłem i ją ucałowałem.

-Wiesz, że jakoś nudno było bez was?

-Chłopaki, te się chyba nadają, prawda?

-Słyszysz, Viki? Dostaliśmy się! A ja jakoś w to nie wierzyłam, że będziemy im odpowiadać.- Zażartowała Oli i dała mi buziaka.

-To był wielki fuks. Te dwie przed wami były całkiem niezłe.- Powiedziałem.

-No, i do tego Zaynowi się podobały- dodał Hazza

-Ha ha ha. Bardzo śmieszne.-Powiedział oburzony mulat.

-To może my już was zostawimy.- Powiedział Liam, który po chwili wyszedł razem z Louisem i Zaynem.

-Teraz to ja jestem u ciebie i mam nadzieję, że teraz to ty pokażesz mi swoje miasto?- Powiedziałem, kiedy zostaliśmy prawie sami.

-No, wiesz, to może nam trochę zająć, bo tu jest naprawdę dużo do pokazania.- uśmiechnęła się i zawiesiła mi się na szyi.- Może nawet więcej niż u ciebie.- Podarowała mi całusa. Jednego z takich, których mi brakowało.

-Ja bym chciał zobaczyć jakieś spokojne miejsce, gdzie teraz nie ma dużo ludzi.

-Znam takie jedno.- złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą.

 Założyłem okulary i czapkę i wyszliśmy. Szliśmy jakieś piętnaście minut. Było już dość późno, więc na zewnątrz było już ciemno. Całe szczęście nikt za nami nie szedł. Wreszcie doszliśmy do jakiegoś parku wyglądał raczej zwyczajnie, ale po chwili zamienił się w las. Jedynie co jakichś kawałek stała lampa. Alejka była dość długa, ale było warto. Na samym jej końcu stała Dobrze oświetlona, stara altanka.

-I co? Czegoś takiego w Londynie nie macie, prawda?

-No, nie takiego czegoś nie mamy.- przyznałem

Poszedłem do przodu i weszłam pod altanę.

-Hmm… Tu można by było potańczyć.- podszedłem do brunetki.- ale nadaje się też do innych rzeczy.

-Tak? Do czego?- zdziwiła się.

Klęknąłem przed nią.

-Do tego. Wyjdziesz za mnie?