XXXII

Rozdział 32

Wiktoria

Harry wyszedł zrezygnowany z pokoju i delikatnie zamknął drzwi. Kiedy wyszedł wybuchłam płaczem. Ledwo powstrzymywałam się, kiedy on tu siedział.  Był taki przekonywujący, że dla mnie zrobi wszystko, że mnie kocha, ale tak przecież mówią wszyscy… A jeśli by nie spełnił obietnicy? A gdyby przyszła jakaś inna dziewczyna, a on znowu byłby upity? Może lepiej nie ryzykować i zrezygnować z kogoś takiego. Co z tego że jest dobrym piosenkarzem, jeśli nie mógłby się sprawdzić jako dobry chłopak?

Sięgnęłam po chusteczkę, a za chwilę wzięłam następną. Kiedy się całkowicie uspokoiłam było już za piętnaście piąta i trochę zgłodniałam. Nie chciałam siedzieć sama, więc na poprawę humoru postanowiłam gdzieś wyjść.  Założyłam moje spodnie jeansowe, siwe trampki i moje nowo co zakupione rzeczy, czyli bluzka w niebieskie paski i słomiany kapelusz. Byłam trochę blada, dlatego postanowiłam zrobić sobie delikatny makijaż. Kiedy spojrzałam w lustro było prawie idealnie. Wyjęłam z szufladki mój naszyjnik z motywem starego aparatu fotograficznego i kolczyki w kształcie małych serduszek. Wszystko wyglądało wspaniale. Wreszcie wyszłam z domu i skierowałam się ku centrum Londynu. Właśnie przechodziłam obok sklepu z butami, a jedna z par przyciągnęła moją uwagę. Patrzyłam tylko na nie, ale szłam dalej, aż w końcu poczułam uderzenie, ale to nie było nic twardego.

-Ałć! – Krzyknęłam i złapałam się za głowę, która bolała mnie po zderzeniu.

-Przepraszam, nie zauwarzyłem…- powiedział nieznajomy, przez którego prawie się przewróciłam.

-Nie, ja też nie patrzałym gdzie idę- uśmiechnęłam się.

-Nic się nie stało?- spytał przerażony

-Wszystko ok.- znów przesłałam mu uśmiech, a on go odwzajemnił. Potem rozeszliśmy się w swoje strony.

Szłam tak jakieś pięć, siedem minut szczerząc się niewiadomo z czego. Może z własnej głupoty, że byłam zapatrzona na te buty i na niego wpadłam, a może po prostu, że na niego wpadłam. W końcu się ogarnęłam i usłyszałam jak głośno burczy mi w brzuchu. Niall pewnie w takim momencie powiedziałby, że koniec świata będzie jednak kilka miesięcy prędzej. Poczułam wtedy przepiękne zapachy, które dochodziły z cukierni, która była niedaleko. Postanowiłam sobie pozwolić na coś słodkiego. Weszłam do środka i zamówiłam kawałek ciasta. Usiadłam przy jednym ze stolików na dworze i czekałam na moje zamówienie. Po chwili kelnerka przyniosła mi talerzyk z nim, a ja zabrałam się za jedzenie. Po chwili stała przede mną znana mi już postać. To był ten chłopak na którego wpadłam. Staną przede mną i opierał się rękoma o oparcie od krzesła, które stało naprzeciwko mnie. Chłopak wyglądał na miłego i szczerego, a poza tym był bardzo słodki. Miał kasztanowe włosy, brzoskwiniową cerę, przyjazny uśmiech i ciemne oczy, które były pełne pozytywnej energii.

-Hej, mogę się dosiąść?- zapytał.

-Jasne, siadaj.- uśmiechnęłam się najładniej jak potrafię i wskazałam na krzesło.

-Drugi raz się spotykamy?- cicho zaśmiał się.

-Najwidoczniej…

-Oliver Waint- wyciągną dłoń w moją stronę, a ja szybko ją uścisnęłam.

-Viktoria Rogasz.

-Trochę głupio zapytać, ale nie jesteś z Anglii, prawda?

-Nie, jestem z polski. Przyleciałam tu razem z moją przyjaciółką na wakacje. A co? Mój angielski?

-Po prostu, masz trochę inny akcent.- lekko skrzywił minę. Pewnie pomyślał, że  niechcący mnie tym uraził, ale ja się tym nie przejęłam.

Potem weszliśmy na temat tego poprzedniego spotkania i tak minęło nam kolejne pół godziny. Nawet udało mi się zapomnieć o Harrym. Przynajmniej przez chwilę…

-Spotkamy się kiedyś jeszcze?- spytał, kiedy chciałam już wracać.

-Pewnie. Fajnie mi się z tobą rozmawiało.

Chłopak poprosił mnie o numer telefonu. Lekko się zawahałam, ale postanowiłam na wymianę. Ja wpisałam mu swój, a on mi i pożegnaliśmy się.

Kiedy weszłam z powrotem do domu spojrzałam na zegar. Była osiemnasta, ale Olivi jeszcze nie było. Weszłam do salonu i usiadłam w fotelu. Wtedy moje myśli nie dały mi spokoju raz o tym Oliverze, a raz o moim loczusiu. No właśnie. Moim?  Rozmyślałam tak,  aż do powrotu mojej przyjaciółki.

-No, hej smutasie. Co tam?

- W porządku, już lepiej. Pozbierałam się, wyszłam na miasto i –chciałam powiedzieć jej o tym chłopaku, ale postanowiłam, że lepiej tego nie zrobię. Olivia pewnie robiłaby mi wyrzuty. – i poprawił mi się humor.

-No, widzisz. A wiesz kiedy byłabyś całkowicie szczęśliwa? Kiedy dałabyś mu szanse…

-A co ty byś zrobiła na moim miejscu?- spytałam

-Racja, ale Niall mówił mi, że wczoraj musieli zanieść go do łóżka. Może on nawet nie wiedział, że cokolwiek zrobił? -Przekonywała mnie.

-A jeśli ty byś widziała, że Niall obściskuje się z jakąś inną dziewczyną? To co? Następnego dnia byś do niego pobiegła? Niall, kochanie, kocham cię… -zaczęłam odgrywać scenkę.

-Jak chcesz.-dziewczyna zmieniła temat.-Wiesz, Niall zaproponował mi, żebym od nowego roku zaczęła tutaj chodzić do szkoły- zaczęła się szczerzyć.

-I jak myślisz? Dobry pomysł?- spytałam zdziwiona.

-Ciężko… Chciałabym, ale w Polsce mam rodzinę, przyjaciół. No, a tu znowu mam jego.

I teraz dwie siedziałyśmy zamyślone, tak  leniwe, że żadna z nas nie wstała nawet, aby sięgnąć po pilot.

Zayn

Po kolejnej, porannej kłótni z Liamem wybiegłem z domu tak jak stałem. W tamtej chwili nie dbałem o nic. Ani o wygląd, a jeszcze się nie uczesałem, ani o prawo jazdy i dowód, a przede wszystkim nie pomyślałem o tym, że jeszcze miałem alkohol we krwi. I to był błąd. Nie odjechałem daleko od domu. Jakieś 10 minut jazdy, kiedy zobaczyłem policjanta, który kazał mi się zatrzymać. Wyszedłem z auta i podszedłem do niego. Kazał mi dmuchnąć w alkomat i wtedy zaczęły się kłopoty.

-No ładnie, ładnie… - zaczął. – 0.97. wie pan, co to oznacza?- Niestety musiałem to potwierdzić. – Poproszę pańskie prawo jazdy i dowód osobisty.

-Oczywiście, proszę zaczekać.- Usiadłem na swoim miejscu w samochodzie i zacząłem nerwowo szukać, tego, czego właśnie potrzebowałem. Wreszcie zrezygnowałem z poszukiwań, przypominając sobie, że wszystko zostało w domu.- Nie mam, proszę pana.- przyznałem się.

 -W takim razie, będzie pan musiał zmienić pojazd. Zapraszam do mnie.- Wysoki mężczyzna w uniformie otworzył mi drzwi.

-Ale jak to? Ja nie potrzebuję nawet dowodu, żeby mnie rozpoznać, przecież ja jestem Zayn Malik, ten z One Direction- Zacząłem się bronić.

-Wiesz, że kogoś mi nawet przypominasz?- Zaczął mi się przyglądać, a jego ton złagodniał.

-No, widzi pan? To musi się skończyć na upomnieniu. Właśnie jadę na ten, no, próbę. Niedługo koncert, Pokłóciłem się z kolegą… A z resztą, co się stanie jak gazety zaczną pisać, że byłem pijany i policja mnie zatrzymała?- Przekonywałem go

-Już wiem do kogo jesteś podobny. Do uchlanego bachora, który próbuje mnie przekonać zmyślonymi argumentami. Do środka i to teraz!- wykrzyczał mi to prosto w twarz i zmusił, abym usiadł w jego samochodzie. Zamknął drzwi i za chwilę odjechaliśmy w stronę komisariatu.

Po kilku minutach dojechaliśmy pod budynek. Wysiedliśmy z auta i skierowaliśmy się w stronę drzwi. Weszliśmy do środka, a następnie zamknęli mnie w Sali wytrzeźwień. Nerwowo krążyłem w małym pomieszczeniu przez niecałe piętnaście minut, a gdy trochę mnie to znudziło, podszedłem do jednej ze ścian i zsunąłem się po niej lądując na zimnej posadce. Gdy wreszcie ktoś znów podszedł do mnie spojrzałem na zegarek – 18.45 Otworzyli mi i znów miałem zadmuchać w ten alkomat.

-O,49- powiedział pod nosem ten facet. –No to jest pan wolny.-tym razem wyraził się trochę głośniej, ale ja nic nie odpowiedziałem, tylko odetchnąłem. – ale prawo jazdy panu zabieramy. Proszę je donieść w ciągu tygodnia.

-Ale…

-Żadnych ale. Czy jest możliwość, aby przyjechał ktoś?- spytał.

-Tak.- oznajmiłem cicho, bo to oznaczało, nie tylko, że zostanę tu jeszcze jakieś pół godziny, ale i to, że  chłopacy dowiedzą się, jak spędziłem dzień.

Zadzwoniłem po Louisa, dzięki któremu o 19. 40 byłem już w domu. Wszedłem do środka i od razu rozsiadłem się w miękkim fotelu.

-Juuuż jeeesteeeśmyyy.- krzyknął rozbawiony całą tą sytuacją Lou.- Nie zgadniecie Gdzie przez ostatnie pięć godzin był Zayn!

-Co? Gdzie?- Ze swojego pokoju wybiegł Niall, a po chwili Harry.

  -Za..zayn był w pfff….- wybuchł znów śmiechem brunet.

-No gdzie?- pytał zniecierpliwiony Loczek

Spojrzałem z miną mordercy na Lou, ale on nawet mnie nie zauważył.

-Zayn był za kratami- po tych słowach wszystkich trzech ogarnęła fala śmiechu.

-Zayn, ty przestępco…- powiedział sarkastycznie Niall.

-Ha ha. Bardzo śmieszne. A tak w ogóle to nie byłem za kratami, tylko w sali wytrzeźwień.

-Oooo to na prawdę wszystko zmienia.- powiedział rozbawiony Hazza.- Ile miałeś?

-Wystarczająco, żeby zabrali mi prawko.- odpowiedziałem mu rozzłoszczony.

Wreszcie cała trójka zrezygnowała z naśmiewania się i dołączyła do mnie. Dosiedli się i włączyli telewizor. Oglądaliśmy film w milczeniu, ale to pewnie dlatego, że każdy z nas chciał się jakoś domyśleć o co w nim chodzi.

-Chłopaki.- Do salonu wszedł Liam i wszyscy spojrzeliśmy w jego stronę.- Myślał ktoś z was o tym jutrzejszym wywiadzie w radiu?

-No.. eee.

-Yyyy- to były jedyne odpowiedzi na jego pytanie.

-A nie przeszkadzam wam?

-A jak myślisz?- odpowiedział Harry pytaniem na pytanie przeciągając się i ziewając.

Chłopak dosiadł się do nas, a dokładnie do mnie, ponieważ tylko tam było miejsce, ale cały czas dawał mi do zrozumienia, że moje towarzystwo nie jest dla niego miłe.

-Myślę, że pewnie im chodzi o One thing, dlatego macie przypomnieć sobie, jak to było na nagrywaniu i piosenki i teledysku. Pewnie będzie coś o naszej współpracy i przyjaźni.- tu spojrzał na mnie.- No i na pewno nie zrezygnują z okazji, żeby spytać o prywatne sprawy. Czyli pomyślcie, co byście mogli powiedzieć o sobie.

-Zayn, ale nie mów im o dzisiejszej przygodzie. Uwierz mi, laski na to nie lecą…- Lou znowu zaczął drążyć ten sam temat.

-Dobra wywiad jest jutro. Będzie jak będzie…- powiedziałem i wyszedłem w stronę mojego pokoju zmęczony całym dniem. 

__________________

A to zapewne następnego dnia na wywiadzie ha ha :*

 * * *

Mam do was małą prośbę... A dokładnie do tych którzy po prostu wchodzą sobie na mój blog, nawet go nie przeczytają, a ich komentarz brzmi : Zapraszam do mnie ...., albo : Fanie+zapraszam do mnie (i link).

Więc, jeśli tak bardzo chcecie dodać ten komentarz, to albo napiszcie w nim coś sensownego, co opisuje ten rozdział, albo NIC! Jeśli wy czytacie mój i komentujecie go, ja z wielką chęcią robię to samo. No i oczywiście dziękuję wam za poprzednie MIŁE komentarze, które motywują mnie do dalszego pisania ♥

Pozdrawiam, Nialler <3